Hoe mooi was haar gezang.
Zo zuiver , breekbaar en onschuldig.
Maar ook zo beladen en sterk.
Hoeveel tranen hebben deze ziel gevormd.
Als een ruwe diamant geslepen door de hardheid van de wereld.
Het anders zijn doet veelal veel zeer.
Het er niet bij horen en een heel leven om daarmee te worstelen.
Soms komt daar zoiets moois uit als dat gezang.
Wolkenhemel
Zoals zo vaak stond ik ook vandaag weer op onder een grijze hemel.
Wolken van angst dreven zo nu en dan langs.
In de verte een flits van paniek en even later een vaag dreigend gerommel.
Ik blijf liggen en probeer er niet naar te kijken.
Ik draai me om en even lukt het om, schuilend onder mijn dekbed, de dreiging te vergeten.
Maar dat duurt niet lang. Driftig sla ik het dekbed van mij af. Dit gaat niet lukken.
Een onrustig lijf dwingt mij op te staan.
Waarom voel ik mij zo? Ik heb eigenlijk geen idee.
Terwijl ik naar buiten kijk is het stralend blauw.
Het beloofd een mooie heldere herfstdag te worden.
Gelukkig maar, want in mijn hoofd is het al somber genoeg.
Na mijn ontbijt ga ik meestal even op de hometrainer zitten.
Ik weet dat dat gaat helpen en dat is echt heel fijn.
Door de beweging voel ik niet de onrust in mijn ledematen en verdwijnt ook de somberheid.
Na een paar minuten fietsen breekt de grijze hemel in mijn hoofd en laat al de eerste bleke zonnestralen zien.
Heldere gedachten van, ach, zo erg is het toch allemaal niet, beginnen de overhand te krijgen.
Ik fiets door en even later voel ik de warmte van de blijdschap.
Ik voel mijn hart in mijn borstkas moeite doen om de plotselinge lichamelijke inspanning te verwerken en dat voelt goed.
Gedachten veranderen en even later stap ik dan toch redelijk goed gemutst onder de douche.
Maar de angst en onzekerheid zullen ook vandaag weer blijven.
50 dingen
Bijna 50
Tijd voor reflectie en een lijst van 50 dingen die mij blij maken.
Gewoon in willekeurige volgorde zoals het nu in mij opkomt
- Zon
- Wind als ik loop (niet als ik fiets, tenzij het in de rug is)
- Verse knoppen aan de bomen in de lente
- Koeien met bellen in de verte als ik in de bergen ben
- Tikkende regen op een paraplu of tent of dak
- Warmte
- Bergen
- Een kabbelend beekje
- Vriendelijkheid
- Stilte
- Een echt luisterend oor
- Wijsheid
- Felle rode bladeren aan de bomen in de herfst
- Filosofie
- Iemand die echt ziet
- Mensen die opkomen voor de zwakke medemens
- Mensen die opkomen voor de natuur
- Muziek
- Een goed boek
- Drama
- Huilen
- Zwakte
- Kwetsbaarheid
- Een glimlach van een mens
- Een flirt zo in het voorbijgaan
- Zielsverbondenheid
- Heet douchen
- Rust
- Koffie
- Geschiedenis
- Lekker wakker worden
- Lekker in slaap vallen
- Culturen
- Kleuren
- Geuren
- Haardvuur
- Balans
- Zelfkennis
- Mooie herinneringen
- Fotografie
- Kennis
- God
- Vergeving
- Begrip
- Niet oordelen
- Schrijven
- Niks hoeven
- Veiligheid
- Liefde
- Geloof in de brede zin van het woord
Ik kon nog wel even doorgaan.
Maar zo is het ook mooi
Zwijgen en Laten
Ik heb altijd moeite gehad met het verschil tussen assertief zijn en zeggen wat je denkt en de ander vrij laten.
Dat vrij laten is niet goed gezegd, ik bedoel, de persoon niet verder lastig vallen.
Kennelijk is diegene niet in staat om mij aan te horen of te helpen.
Maar dat is dan weer een aanname van mij, zeker weten doe ik dat niet.
Zeker nu, nu ik hulp van anderen nodig heb kan ik daar maar moeilijk een balans in vinden.
Ik schaam mij niet dat ik hulp nodig heb of te tonen dat ik mijn zwaktes heb.
Ik vind een echte held iemand die laat zien wie hij of zij is en die daar mee probeert te dealen.
Ik kan daar wat mee.
Waar ik helemaal niks mee kan zijn mensen die in stilzwijgen vervallen en ineens helemaal niet thuis zijn.
Ik begrijp dat het moeilijk is om er voor iemand te zijn die zijn ziel bloot legt en hulp vraagt.
Ik begrijp dat. Maar dat kun je dan toch ook zeggen?
Waarom dan dat niet thuis zijn, dat eeuwig geen tijd hebben. Dat negeren.
Zeg waar het op staat. Daar kan ik wat mee. Ik kan dealen met duidelijkheid.
Dat zwijgen en er niet zijn stuurt mij de verkeerde kant op.
Dan word ik boos want ik begrijp het gewoon niet.
Ookal probeer ik het zo.
Ik weet dat de ander ook zo zijn problemen zal hebben, ik besef dat.
Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling alle aandacht op te eisen.
Maar misschien kan ik er ook voor die ander zijn.
Maar als men er niet is en zwijgt gaat dat niet.
Dan sterft er weer een stukje.
Ik zal moeten leren zwijgen en laten.
Maar dat is gek,want dat is nu juist wat mij in de problemen heeft gebracht.
Op lange termijn
Ineens voelde ik het ook.
Wat sommige andere mensen ook voelen.
En waar ze dan over schrijven en praten.
Ik voelde ineens een boosheid.
Jegens mijn overleden moeder.
Ze heeft op lange termijn zelfmoord gepleegd.
Door middel van drank.
Zelfmoord heeft iets egoistisch.
Binnenkort ben ik jarig.
Sinds zij dood is heeft ze al een stuk of 10 verjaardagen gemist.
Haar zelfmoord voelde ineens als ongeinteresseerdheid.
Maar nu ik het opschrijf ben ik al niet meer boos.
Waarom pleegt iemand zelfmoord.
Waarom wil iemand dood.
Dan moet de ellende toch echt allesoverheersend zijn.
Een diepe uitzichtloze duisternis.
Dan kun je ook niet meer aan anderen denken.
Ik neem het haar dus niet kwalijk.
Ik heb ook eigenlijk weinig getreurd.
Althans niet op korte termijn.
Meer ook op de lange termijn, een vaag groeiend gevoel van verlies.
De regen
De regen klettert op het dak, hárd op het dak.
Ik vind het heerlijk, kom maar regen, kóm maar.
Ik geef toe dat als ik buiten zou lopen ik niet meer zo enthousiast zou zijn.
Maar nu hier op mijn balkonnetje zit ik lekker droog te luisteren naar het geluid.
Ik lees een boek met mijn telefoon als leeslamp.
Af en toe kijk ik op en staar in het niets. Ik sluit af en toe mijn ogen en ga op in het vallende water.
Als je net doet alsof dan zou je ook in Oostenrijk kunnen zijn. Dan stel ik me voor dat ik voorovergebogen sta te turen in een donderende waterval.
Het zijn momenten waar ik mij ongekend in thuis voel.
Ik hou dus van regen.
Ik hou ook van zon, natuurlijk hou ik van zon, maar regen, zoals deze heftige stortbuien, daar kan ik echt van genieten.
Het doet me ook denken aan de vochtige atmosfeer in Ierland. Mistige heuvels en een donkere grijze lucht. Veilig in je tent of dikke regenjas met af en toe een vlaag regen in je gezicht. Heerlijk.
Oktober komt er weer aan. Mijn geboortemaand. Altijd heb ik dan een dubbel gevoel. Enerzijds geniet ik van het herfstige weer. De ene keer donkere regenbuien en de andere keer weer stralende frisse zonnedagen. Ik voel me erin thuis. Omdat ik erin geboren ben. Een gevoel van herkenning. Elk jaar weer.
Anderzijds ervaar ik een melancholisch gevoel. De herfst. De zomer is voorbij. De winter komt eraan. Kerst enzo, nu alweer.
Ik lees over Cicero de staatsman. Mooi boek die ik op het bankje bij de lift heb gevonden. De mensen doen dat hier. Oude boeken worden op dat bankje gelegd en weer meegenomen.
Mijn ogen vallen dicht. Het regent nog steeds
Besef
Bedankt pa
Dat je me toch uiteindelijk zoveel hebt gegeven
Een creatief leven waarmee je me hebt laten zien dat er zoveel is
Ik kan daardoor niet kiezen, jouw fout 😉
Een sterk lichaam dat tot op heden probleemloos doet wat ik vraag
Wat een zegen!
Liefde voor de planeet waarop ik leef
Ik weet nog dat je terug kwam uit Suriname
Alsof je een ontdekkingsreiziger was, zo bijzonder.
Je zat, na thuiskomst, op je stoel. Iedereen om je heen.
Je hebt me een grote dosis nuchterheid gegeven, met een dikke vleug norsheid.
Maar ook een diepe liefde voor alles wat zo mooi is
Oh hoe herken ik die onhandigheid om die liefde te uiten
Maar jij en ik weten dat het er is
Je nieuwsgierigheid leeft ongestoord in mij voort
Uren kan ik boven een atlas hangen en dan zie ik plaatsen waar ik nog niet ben geweest
Maar jij waarschijnlijk wel
Ik geef je een knuffel pa
Thanks
Angst en beven
Met angst en beven pak ik haar vast
Wetende dat ik haar pijn zal doen
En zij uiteindelijk mij
Nu!
Stralend genot.
Hoezo toekomst.
Datgene wat nog gaat gebeuren.
Hoezo verleden.
Datgene wat al is geweest.
Er is geen tijd, zeggen sommigen.
Nu wel, ik heb genoten van het nu.
Bewegingen zo soepel, zo natuurlijk.
Zachte wind, soms tegen, soms mee.
Niets kan mij deren.
Er is niets anders dat dit hemelse nu.
Zo meteen is het weg, dan is er weer een ander nu.
Misschien wel minder fijn dan het nu van nu
Geen zorgen daarover.
Fijn.
3 miljard
Ik heb gevoelens soms die ik niet goed keur.
Ik voel ze, ik voel ze soms sterk.
Domme nationalistische gevoelens.
Zo misplaatst en zo niet meer van deze tijd.
Maar toch heb ik ze, die gevoelens.
Ik krijg er last van als ik een Turkse minister verschrikkelijk arrogant hoor praten op tv.
Die stem, die arrogantie, die taal helpt ook echt niet mee.
Ik krijg last van nationalistische gevoelens als ik hoor van groepen Marokkanen die buurten terroriseren.
Dát is toch écht te erg voor wóórden.
De bezem erdoor, weg ermee. Pleur op.
Maar dat komt érgens vandaan. Die onvrede en arrogantie. Denk ik dan.
En…. ik geloofde mijn oren niet, die hele zwarte pieten discussie.
Ik bedoel, bij mij is Piet niet vaak geweest maar het is zo Nederlands, hoezo mag dat niet?
Ik zal eerlijk zijn, ik scheer soms hele hordes gekleurde medemensen over één kam.
Ik vind het dom van mezelf.
Ik schaam me er ook voor.
En al helemaal als ik thuis kom en ik gedag zeg tegen die hele aardige, en niet onaantrekkelijke buurt moslima.
En niet te vergeten mijn verschrikkelijk aardige en sympathieke Surinaamse flatgenoot.
Ik leef overigens in een multiculturele buurt en ik ben er trots op.
Dat was anders daar waar ik opgroeide. In de eerste 23 jaar van mijn leven kwam ik nauwelijks in aanraking met allochtonen.
Het is wennen en open staan en vooral die angst weren.
Het is pure angst.
Angst is een slechte raadgever.
Het willen vasthouden aan normen en waarden.
Zijn die waarden wel oke?
Je kan het je afvragen.
Onze cultuur staat onder druk. Maar volken verhuizen en vermengen en we zullen toch moeten mixen. Over 33 jaar zijn er 3 miljard meer mensen op deze wereldbol.
3 miljard…
We moeten veranderen.
de nachtwandelaar 