Wolkenhemel

Zoals zo vaak stond ik ook vandaag weer op onder een grijze hemel.
Wolken van angst dreven zo nu en dan langs.
In de verte een flits van paniek en even later een vaag dreigend gerommel.
Ik blijf liggen en probeer er niet naar te kijken.
Ik draai me om en even lukt het om, schuilend onder mijn dekbed, de dreiging te vergeten.
Maar dat duurt niet lang. Driftig sla ik het dekbed van mij af. Dit gaat niet lukken.
Een onrustig lijf dwingt mij op te staan.
Waarom voel ik mij zo? Ik heb eigenlijk geen idee.
Terwijl ik naar buiten kijk is het stralend blauw.
Het beloofd een mooie heldere herfstdag te worden.
Gelukkig maar, want in mijn hoofd is het al somber genoeg.
Na mijn ontbijt ga ik meestal  even op de hometrainer zitten.
Ik weet dat dat gaat helpen en dat is echt heel fijn.
Door de beweging voel ik niet de onrust in mijn ledematen en verdwijnt ook de somberheid.
Na een paar minuten fietsen  breekt de grijze hemel in mijn hoofd en laat al de eerste bleke zonnestralen zien.
Heldere gedachten van, ach, zo erg is het toch allemaal niet, beginnen de overhand te krijgen.
Ik fiets door en even later voel ik de warmte van de blijdschap.
Ik voel mijn hart in mijn borstkas moeite doen om de plotselinge lichamelijke inspanning te verwerken en dat voelt goed.
Gedachten veranderen en even later stap ik dan toch redelijk goed gemutst onder de douche.
Maar de angst en onzekerheid zullen ook vandaag weer blijven.