Zoals zo vaak stond ik ook vandaag weer op onder een grijze hemel.
Wolken van angst dreven zo nu en dan langs.
In de verte een flits van paniek en even later een vaag dreigend gerommel.
Ik blijf liggen en probeer er niet naar te kijken.
Ik draai me om en even lukt het om, schuilend onder mijn dekbed, de dreiging te vergeten.
Maar dat duurt niet lang. Driftig sla ik het dekbed van mij af. Dit gaat niet lukken.
Een onrustig lijf dwingt mij op te staan.
Waarom voel ik mij zo? Ik heb eigenlijk geen idee.
Terwijl ik naar buiten kijk is het stralend blauw.
Het beloofd een mooie heldere herfstdag te worden.
Gelukkig maar, want in mijn hoofd is het al somber genoeg.
Na mijn ontbijt ga ik meestal even op de hometrainer zitten.
Ik weet dat dat gaat helpen en dat is echt heel fijn.
Door de beweging voel ik niet de onrust in mijn ledematen en verdwijnt ook de somberheid.
Na een paar minuten fietsen breekt de grijze hemel in mijn hoofd en laat al de eerste bleke zonnestralen zien.
Heldere gedachten van, ach, zo erg is het toch allemaal niet, beginnen de overhand te krijgen.
Ik fiets door en even later voel ik de warmte van de blijdschap.
Ik voel mijn hart in mijn borstkas moeite doen om de plotselinge lichamelijke inspanning te verwerken en dat voelt goed.
Gedachten veranderen en even later stap ik dan toch redelijk goed gemutst onder de douche.
Maar de angst en onzekerheid zullen ook vandaag weer blijven.
Angst
50 dingen
Bijna 50
Tijd voor reflectie en een lijst van 50 dingen die mij blij maken.
Gewoon in willekeurige volgorde zoals het nu in mij opkomt
- Zon
- Wind als ik loop (niet als ik fiets, tenzij het in de rug is)
- Verse knoppen aan de bomen in de lente
- Koeien met bellen in de verte als ik in de bergen ben
- Tikkende regen op een paraplu of tent of dak
- Warmte
- Bergen
- Een kabbelend beekje
- Vriendelijkheid
- Stilte
- Een echt luisterend oor
- Wijsheid
- Felle rode bladeren aan de bomen in de herfst
- Filosofie
- Iemand die echt ziet
- Mensen die opkomen voor de zwakke medemens
- Mensen die opkomen voor de natuur
- Muziek
- Een goed boek
- Drama
- Huilen
- Zwakte
- Kwetsbaarheid
- Een glimlach van een mens
- Een flirt zo in het voorbijgaan
- Zielsverbondenheid
- Heet douchen
- Rust
- Koffie
- Geschiedenis
- Lekker wakker worden
- Lekker in slaap vallen
- Culturen
- Kleuren
- Geuren
- Haardvuur
- Balans
- Zelfkennis
- Mooie herinneringen
- Fotografie
- Kennis
- God
- Vergeving
- Begrip
- Niet oordelen
- Schrijven
- Niks hoeven
- Veiligheid
- Liefde
- Geloof in de brede zin van het woord
Ik kon nog wel even doorgaan.
Maar zo is het ook mooi
Zwijgen en Laten
Ik heb altijd moeite gehad met het verschil tussen assertief zijn en zeggen wat je denkt en de ander vrij laten.
Dat vrij laten is niet goed gezegd, ik bedoel, de persoon niet verder lastig vallen.
Kennelijk is diegene niet in staat om mij aan te horen of te helpen.
Maar dat is dan weer een aanname van mij, zeker weten doe ik dat niet.
Zeker nu, nu ik hulp van anderen nodig heb kan ik daar maar moeilijk een balans in vinden.
Ik schaam mij niet dat ik hulp nodig heb of te tonen dat ik mijn zwaktes heb.
Ik vind een echte held iemand die laat zien wie hij of zij is en die daar mee probeert te dealen.
Ik kan daar wat mee.
Waar ik helemaal niks mee kan zijn mensen die in stilzwijgen vervallen en ineens helemaal niet thuis zijn.
Ik begrijp dat het moeilijk is om er voor iemand te zijn die zijn ziel bloot legt en hulp vraagt.
Ik begrijp dat. Maar dat kun je dan toch ook zeggen?
Waarom dan dat niet thuis zijn, dat eeuwig geen tijd hebben. Dat negeren.
Zeg waar het op staat. Daar kan ik wat mee. Ik kan dealen met duidelijkheid.
Dat zwijgen en er niet zijn stuurt mij de verkeerde kant op.
Dan word ik boos want ik begrijp het gewoon niet.
Ookal probeer ik het zo.
Ik weet dat de ander ook zo zijn problemen zal hebben, ik besef dat.
Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling alle aandacht op te eisen.
Maar misschien kan ik er ook voor die ander zijn.
Maar als men er niet is en zwijgt gaat dat niet.
Dan sterft er weer een stukje.
Ik zal moeten leren zwijgen en laten.
Maar dat is gek,want dat is nu juist wat mij in de problemen heeft gebracht.
Angst en beven
Met angst en beven pak ik haar vast
Wetende dat ik haar pijn zal doen
En zij uiteindelijk mij
3 miljard
Ik heb gevoelens soms die ik niet goed keur.
Ik voel ze, ik voel ze soms sterk.
Domme nationalistische gevoelens.
Zo misplaatst en zo niet meer van deze tijd.
Maar toch heb ik ze, die gevoelens.
Ik krijg er last van als ik een Turkse minister verschrikkelijk arrogant hoor praten op tv.
Die stem, die arrogantie, die taal helpt ook echt niet mee.
Ik krijg last van nationalistische gevoelens als ik hoor van groepen Marokkanen die buurten terroriseren.
Dát is toch écht te erg voor wóórden.
De bezem erdoor, weg ermee. Pleur op.
Maar dat komt érgens vandaan. Die onvrede en arrogantie. Denk ik dan.
En…. ik geloofde mijn oren niet, die hele zwarte pieten discussie.
Ik bedoel, bij mij is Piet niet vaak geweest maar het is zo Nederlands, hoezo mag dat niet?
Ik zal eerlijk zijn, ik scheer soms hele hordes gekleurde medemensen over één kam.
Ik vind het dom van mezelf.
Ik schaam me er ook voor.
En al helemaal als ik thuis kom en ik gedag zeg tegen die hele aardige, en niet onaantrekkelijke buurt moslima.
En niet te vergeten mijn verschrikkelijk aardige en sympathieke Surinaamse flatgenoot.
Ik leef overigens in een multiculturele buurt en ik ben er trots op.
Dat was anders daar waar ik opgroeide. In de eerste 23 jaar van mijn leven kwam ik nauwelijks in aanraking met allochtonen.
Het is wennen en open staan en vooral die angst weren.
Het is pure angst.
Angst is een slechte raadgever.
Het willen vasthouden aan normen en waarden.
Zijn die waarden wel oke?
Je kan het je afvragen.
Onze cultuur staat onder druk. Maar volken verhuizen en vermengen en we zullen toch moeten mixen. Over 33 jaar zijn er 3 miljard meer mensen op deze wereldbol.
3 miljard…
We moeten veranderen.
Harry was here
Onlangs is een jeugdvriend van mij overleden.
Wij zijn samen opgegroeid.
Hij woonde om de hoek.
Achter onze huizen liep een gangetje.
Door dat gangetje ben ik zo vaak naar zijn huis gelopen.
Ik keek of hij er was.
Dan liep ik door de tuin en loerde door het raam.
Het was een Indische familie.
De keuken was een wonderbaarlijke chaos.
Zo anders dan de kale keuken van ons.
Maar goed. We werden ouder en we groeiden uit elkaar.
Zo gaat dat.
Vriendschap is een illusie.
Een tijdje geleden vond ik hem op facebook.
Het contact was er niet meer. Ik vond hem afstandelijk beleefd.
Het doodde bij mij elke wens tot verdere toenadering.
En toen was daar het bericht dat hij ziek was.
Ongeneeslijk ziek. Kanker.
En nu is hij dood.
Ik ben niet aan zijn ziekbed verschenen. Ook was ik niet bij zijn begrafenis.
Dat wil niet zeggen dat ik heftig heb meegeleefd.
De oneerlijke gruwelijke kant van het leven heeft weer eens toegeslagen.
Hij was dus even oud als ik.
Ik had het kunnen zijn. De dood komt, ongeacht je leeftijd.
Hij heeft ook bij mij een leegte achter gelaten.
Een gat in mijn jeugd. Iemand die er was is er niet meer.
Hoe gek het mag klinken, mijn ouders zijn ook dood en dat voelde minder schokkend.
Harry was here …. maar nu niet meer …. gek.
Barcelona
Terwijl het mij volkomen zinloos leek en mijn spieren verlamd waren door vermoeidheid, hitte en totale onwerkelijke schrik, begon ik te rennen en te schreeuwen.
Het ongeloof maakte dat ik daar rende in een wanhopige poging niet in de afgrond te storten. Ik rende daar in het ondergrondse van Torrassa, een metrostation in het westen van Barcelona.
In een flits zag ik de man rennen die zojuist mijn hele leven had gestolen.
Een mens is in staat buiten zichzelf dingen om te doen.
Ik vocht op dat moment voor mijn leven.
Het leek wel of ik dat niet zelf deed. Ik was echt heel erg van slag.
Boven alles voelde ik mij op dat moment intens alleen.
Wat moest ik doen in zo’n vreemde stad zonder alles wat ik had?
Ik dacht de ergste dingen. Zwerven in een duister onbekende wereld zonder aantoonbare identiteit. Dat ik mij in een west europees land bevond en dat zelfs zoiets als dit opgelost zou worden, dacht ik niet over na.
Ik klampte mij vast aan het dunste sprankeltje hoop dat ik ooit heb gevoeld.
Eigenlijk was die hoop er al niet meer, plaatsgemaakt voor verbijstering en ongeloof……en angst. Diepe angst.
Daarom was wat er daarna gebeurde misschien nog wel opzienbarender.
Ik kreeg mijn leven terug.
Plots, zomaar.
Na een wilde scene waarin ik blind door metropoortjes rende en schimmen mij de weg van de dief wezen.
De dief was gepakt.
Ik kreeg mijn leven terug in de vorm van mijn tas waarin ik alles had gestopt wat belangrijk was.
Ik dank God en de mannen die de dief pakte op mijn blote knieen.
M.H.E.L
M.H.E.L.
Dat moet er op mijn grafsteen staan.
In plaats van R.I.P.
Als er tenminste een grafsteen komt.
Misschien wordt het een klein onbeduidend kruisje onder aan een berg.
Dat soort kruisjes bezorgen mij altijd de kriebels.
Zo onopvallend en anoniem.
Wat een verhaal zit er verborgen in dat kruisje.
Overvallen door zwaartekracht. Paniek.
Maar dat even terzijde….
Rust in vrede, hoe kan je het verzinnen.
Ik heb het idee dat ik mijn hele leven al rust.
En het lijkt mij ook zo saai.
Ik wil na mijn dood lekker los.
Daar hoop ik op.
Geen last meer van het vlezige bestaan.
Ik zie het echt zitten om door sterrenstelsels te vliegen.
Te vliegen naar het licht.
Niet beperkt door alles wat in dit leven niet kan.
Al die natuurwetten.
Bah.
Nee op mijn steen komt te staan.
Moge Hij Eindelijk Leven!
Doodsangst
Dood houdt mij bezig.
Ik begrijp het niet. De dood.
Het grote onbekende fascineert mij.
Wat gebeurt er na je dood?
Waar blijf je dan? Ervaar je jezelf nog wel?
Geen mens kan dat beantwoorden. Niemand weet dat.
Ik kan er maar moeilijk mee leven.
Vandaag weer getroffen door zo slecht nieuws.
Een bekende schrijver heeft zichzelf gedood.
Het leven is alles wat een mens heeft.
Om je eigen leven vrijwillig te beeindigen….
Ik kan het niet bevatten.
Hoe verschrikkelijk moet je je dan wel niet voelen.
Om een einde te maken aan je bestaan.
Om een einde te maken aan je ik.
Men zegt dat je dat niet mag doen. Jezelf doden.
Omdat je dan de nabestaanden iets verschrikkelijks aandoet.
Dat vind ik onzin.
Iemand die zichzelf dood doet dat niet zomaar.
Deze schrijver heeft gevochten tegen zichzelf, zijn depressie.
Het is geen wilsbesluit.
Iets verwoest je leven, je brein.
Hij heeft verloren.
Ik moet al de hele dag de tranen wegslikken.
Misschien is de dood tegelijkertijd een geboorte.
Misschien kom je ergens anders weer tot leven.
Ik hoop het voor hem.
Ik hoop het voor mezelf.
Betoverende angst
Hoe beangstigend kunnen bergen zijn.
Als je daar alleen loopt.
Als je nog onder de boomgrens bent.
Niet precies wetend of je wel goed loopt.
Je kansen berekenend, dat pad daar net rechtsaf. Had ik die niet moeten nemen?
Op die momenten is alleen wel heel alleen.
Donkere paden steil omhoog.
Stil, doodstil.
Hoe mooi ook. Als je daar een vossenstaart ziet wegglippen.
Als je passeert waar de vos net was zie je niets maar je voelt zijn of haar ogen.
De kaart is niet echt duidelijk. De beschrijving is in het duits.
Globaal kan ik het volgen maar de details, het gaat hier om details.
Shit, als ik maar goed loop. Ik zie niemand meer.
Maar ik verlies zeker de schoonheid niet uit het oog.
Hier is de natuur de baas en niet de mens.
Stil en zwetend loop ik door.
Het is een betoverende angst.
de nachtwandelaar 